تبیین مفهوم پدیدارشناسی هرمنوتیکی در طراحی محصول

پدیدارشناسی از نوع هرمنوتیک، برقراری نسبت‌های وجودی است. اینکه این نسبت‌ها چگونه می‌تواند در مواجهه انسان با جهان برقرار شود، از مهم‌ترین دغدغه‌های فلاسفۀ مختلف از جمله هایدگر، فیلسوف مشهور آلمانی است. این پژوهش در نظر دارد تا تفسیری از پدیدارشناسی ارائه دهد که بتواند در فرآیند طراحی، قابل تعمق و اجرا باشد. در این راستا، بعد از توصیف کامل پدیدارشناسی هرمنوتیک (که به طور خاص با اندیشه‌های هایدگر قابل شناسایی است)، پنج گام مشخص از آن استخراج شده که شامل زمانمندی، برقراری رابطه معنادار با ساحت‌های سه‌گانه زمان، برقراری شبکه نسبت‌های وجودی بین انسان و محصول، برقراری رابطه هرمنوتیک، و آشکارگی است. سپس به روش مطالعۀ موردی، سه محصول نمونه، برای تفسیر گام‌های استخراج شده از این رویکرد، مورد ارزیابی قرار گرفته‌اند. در ادامه با ارائۀ یک مدل، ارتباط بین رویکرد پدیدارشناسی با فرآیند طراحی، طریقۀ بکاربستن آن و همچنین قابلیت تعمیم‌پذیری آن در این فرآیند، نشان داده شده که ساحت‌های سه‌گانه زمان (بودگی، حضور و آیندگی) هسته مرکزی آن را تشکیل می‌دهند. در انتها محصول دیگری برای آزمون مدل ارائه شده، مورد تحلیل قرار گرفته است. نتیجۀ حاصل از این مقاله روشن می‌کند که نه تنها می‌توان در طراحی محصول به شیوۀ پدیدارشناسانه عمل کرد و از آن بهره گرفت، بلکه مطالعات موردی نشان می‌دهد که بکارگیری این روند در طول تاریخ طراحی صنعتی توانسته است در موفقیت محصولات در ارتباط با کاربر، تاثیرگذار باشد.